آقا جان سلام . من همانم که هوای بین الحرمین شما ، درمانش می کند و فاصله ها ناتوانش نمی سازد . همان که قلبش را برمی دارد و با پای سر ، برای زیارت تان به راه می افتد .

زائری عاشقم که دستار بر سر می بندد و بی پا می آید . دست به آغوش جاده می سپارد و به حکم دلداگی برمی خیزد و زیارت عاشورا می خواند . می خواند که عشق می تواند مردی را با خود به کربلا ببرد که گامی ندارد. مردی را که سالهاست جاده های طولانی زمین را جدی نمی گیرد چون می داند خداوند دلی را که بیشتر توکل کند ، آبادتر می سازد .
حسین جان ! هر روز با ذکر نام شما خانه جانم چراغان است . با یاد امامی که آموخت باید برای رسیدن ، دنیا را پشت سر گذاشت . نیت وصال کرد و از کوی و برزن و حصارهای سخت عبور کرد. با یاد امامی که برگزیدن برگزیده ترین ها را یادم داد .
از شوق دیدار ، سینه ام می تپد و غم روزگار را از خاطر برده ام . اشک با چشمان بی تابم ، بازی می کند . با چشمانی که از دوردست ها به مقدس ترین سرزمین پا گذاشته است . به کربلایی که صدای عاشورا می دهد و حزن و فراقش همیشه بسیار است .
با دستان مشتاقم تا دیدارتان می دوم ! زائرم . پیاده آمده ام که حرم روشن شما را ببوسم و در آسمان تان پرواز کنم .
با اشک و دوست داشتن بسیار آمده ام . آقاجان ! گرد و غبار و خستگی راه را بر من ببخش . ببخش که لنگ لنگان می آیم . ببخش که تهی ترین دست ها را با خود همراه کرده ام . مرا که به شوق دیدار شما ابری ترین حالم را در شهر خویش جا گذاشته ام .
من همان مسافر خوشبختی هستم که می داند به بهشت می رود . به آرامشی که مثل خواندن نمازی عاشقانه است . می دانم سفری را با دستهایم آغاز کرده ام که در آن بیدارتر از همیشه با چشمانم همراه می شوم. می روم به سرزمینی که در آن شبی تاریک پیدا نمی شود و ماهش با بخشندگی بر صورت ها ، نور می ریزد .
می روم به ملاقات کربلایی که دعای زیارتش ، عطر دارد . آفتابی دارد که آسمان تمام قلب ها را روشن می سازد . به جایی که دردها از جسم ها می گریزند و هر لحظه بزرگ ترین شادی ها و اندوه ها در آدمی به دنیا می آید .
زائرانه ترین حال را دارم . شاد و غافلگیر و آرامم . در آمدن و رسیدن غرق شده ام . دیگر آنقدر خودم را نمی شناسم که می دانم گم شده ام . در مهربانی و بزرگی شما گم شده ام . در کربلای مظلومیت شما که این اندازه آسمان و ابر دارد . این اندازه باران دارد .
صدای زیارت عاشورا می آید . صدای آدم هایی که می گویند فقیرند و جز سوز و گداز چیزی با خود به همراه نیاورده اند .
حسین جان ! ما آمده ایم زلال مان سازی و باز به فریبندگی دنیا ، دانایمان کنی و دست هایمان را بگیری. آمده ایم کنار ضریح تان سپده دمان را عاشقانه تر تسبیح کنیم و توبه های شکسته مان را اشک بریزیم . آمده ایم زنده تر شویم و نفس های انسانی تر بکشیم .
به کربلای تاریخ آمده ایم تا آیه به آیه ، سوره های کتاب خدا را درمیان زائران پرشورت با فرشته های عرش همصدا شویم .